امروز مستند Flag Without a Country 2015 ساخته ی بهمن قبادی را دیدم. به نظرم بهمن قبادی قبل از هرچیز یک مستند ساز خوب است تا سازنده ی فیلم داستانی. و شاید هم چون قصه سرای خوبی است می تواند مستند های خوبی بسازد. چون فیلم پرچم بدون کشور او از تخیل سینمای داستانی هم وام گرفته است.

روایت موازی فیلم را دوست داشتم: یک زن و مرد می خواهند به بچه های جنگ زده ی کردستان موسیقی و خلبانی آموزش دهند.

فیلم «پرچم بدون کشور» پر از لحظات کوچکِ امید و سرسختی ملتی است که 45 میلیون نفر جمعیت دارد اما پرچمش هیچ کشوری ندارد.

این فیلم به صورت شاعرانه مرز های میان رویا و واقعیت را در هم می شکند و نشان می دهد که حتی در سخت ترین شرایط، انسان ها دنبال راهی برای زنده ماندن و ابراز وجود هستند.

از فیلم های بد بیاموزیم یا فیلم های خوب؟