ارزش دوربین به آن است که به ما بیاموزد دنیا را بدون دوربین، زیباتر ببینیم. دوروتی لانگ

امروز با مادرم روستای خواهری رفتیم؛ روستای گلیان در کامیاران. روستایی دور، بین کوه های بزرگ شاهو.
روبروی روستا، باغی دارند کوچک با چند درخت گردو و استخری قدیمی که باریکه آبی با سخاوت آن را پر می کند.

روستای گلیان را به توت های بزرگ و سفیدش می شناسند. از چهار سال گذشته که جزیره کیش زندگی می کردم، این دومین باری است به گلیان سر می زنم. دفعه ی قبل چهارم اردیبهشت امسال بود؛ فصل ریواس که ویدیوی جذابش را توی اینستاگرام پست کرده ام. اینجا

روستای گلیان گلولگاه پیش تولید نخستین فیلمهایم بوده. فیلم های کوتاه: چیدن سپیده دم، انار میوه بهشت است.

خاطرها از این روستای کوهستانی و زیبا دارم. بعضی جاها هست که حداقل سالی یکبار صدایت می زنند سری به آنجا بزنی… آن جای شما کجاست؟