اولین بار سال 2020 بود با کتاب عادت های اتمی جیمز کلیر آشنا شدم. توی یک چنل تلگرامی اضافه ام کرده بودند و آنجا یکی PDF کتاب را گذاشته بود.

آن موقع در بدترین شرایط روحی و روانی خودم بودم. چند ماهی می شد مستند کوتاه گاندو را ساخته بودم و به غیر از برلین چند جشنواره ی دیگر فرستاده بودم. کرونا هم به تازگی مثل دیویی جهان را درنوردیده بود.

هراسان از همه جا. نا امید. بی انگیزه.

کتاب، مثل یک فراخوان بود که به زندگی جدیدی دعوتم کرد. یادم داد چطور به قدم های کوچک ارزش بگذارم و قدرشان را بیشتر از گذشته بدانم. کتاب قول می داد تجمیع این گام ها به نتایج شگفت انگیزی ختم می شود.

کتاب که تمام شد، راه من آغاز شد. راهی نو و پر از قدم های کوچک و مرتبِ روزانه. مثل ارسال روزانه ی گاندو به جشنواره ها. تمرین مرتب زبان. ورزش کردن حتی 1 دقیقه.

قبلا هم کتاب برتری خفیف و کایزن را خوانده بودم و این کتاب میخ آخر را زد.

بعد از خواندن کتاب و موفقیت های گاندو پس از چند ماه، دوباره کتاب را خواندم. دوباره ربطش دادم به چیزهای دیگر و تمرینات جدید.

امروز برای اولین بار نسخه ی چاپی کتاب را گرفتم و شروع به خواندن کردم. می خواهم ببینم این روزها چه تاثیری رویم می گذارد.

این کتاب پر خیر و برکت ترین کتابی بوده که تا حالا خوانده ام.

واگویه