فکر کنم استنلی کوبریک این حرف گیج کننده را زده: از فیلم های بد بیشتر می آموزم تا فیلمهای خوب.

نکته ی این حرف را چند روز گذشته فهمیدم؛ وقتی پشت سر هم ۲ تا فیلم بد دیدم. یکی از آنها فیلمی بلند به کارگردانی یکی از دوستانم بود. دومی هم یک فیلم بلند سینمایی ترکی.

حالا چطور از این ۲ فیلم بد آموختم؟ اواسط فیلم مدام با خودم می گفتم اگر من بودم آن اطلاعات را آنقدر مستقیم نمی دادم، کمی پیچ و تاب به آن اضافه می کردم، یک داستان فرعی جان دار قصه ی فیلم را پویا تر می کرد، داستان به روشنی و مستقیم روایت می شود و جا برای تخیل بیننده نمی‌گذارد. و کلی مورد دیگر…

از این به بعد فیلمهای بد را هم در برنامه ام می گذارم چون به تاثیرشان پی برده ام.

برای تنوع هم شده فیلمی خارج از سلیقه تان را ببینید.

درباره فیلم «پرجم بدون کشور» ساخته بهمن قبادی