امروز دو مستند از لوسین کاستین-تیلور و ویرنا پاراول تماشا کردم؛ دو کارگردانی که در آزمایشگاه قوم‌شناسی هاروارد با روش‌های خلاقانه مشغول توسعه‌ی سینمای مستند تجربی هستند.

سینمای مستند داستانی را می‌توان نوعی واقعیت با چاشنی درام دانست، جایی که دیدن واقعیت از چندین زاویه و افزودن جنبه‌های دراماتیک به تصویر کشیده می‌شود. در مقابل، مستند تجربی رویارویی مستقیم و خام با واقعیت است؛ بدون واسطه و فیلتری که روایت را تحت تأثیر قرار دهد.

من بیشتر به ساخت و تماشای مستندهای داستانی علاقه دارم، ولی دیدن مستندهای تجربی جذاب هم همیشه برایم هیجان‌انگیز است.

پیشنهاد می‌کنم این دو مستند از این کارگردانان را ببینید:

Leviathan 2012
De Humani Corporis Fabrica 2022

تو به هیچ نوع مرگ خاصی بدهکار نیستی