مستند Dawson City: Frozen Time به کارگردانی بیل موریسون روایتی شگفت‌انگیز از کشف یک گنجینه سینمایی فراموش‌شده است.

داستان این فیلم حول محور کشف بیش از 500 حلقه فیلم نیتروسلولزی در شهر داوسون کانادا در سال 1978 می‌چرخد. این فیلم‌ها، که در ابتدا دور ریخته شده بودند، در شرایط خاصی مدفون و محفوظ مانده بودند و شامل آثار نایابی از دوران سینمای صامت (1890 تا 1920) هستند.

مستند، تاریخ شهر داوسون را نیز بررسی می‌کند، شهری که در دوره تب طلای کلوندایک به شهرت رسید و داستان آن با سینما، تاریخ اقتصادی و مهاجرت گره خورده است.

فیلم با استفاده از تصاویر آرشیوی و مصاحبه‌ها، سفر زمان را برای مخاطب به نمایش می‌گذارد و تاریخ فراموش‌شده را زنده می‌کند.

نقد مستند Dawson City: Frozen Time

بیل موریسون در این مستند به شکلی هنرمندانه توانسته است از مفهوم زمان و خاطره استفاده کند تا ارتباط بین سینما و تاریخ را بررسی کند. استفاده از تصاویر آرشیوی و موسیقی تأثیرگذار الکس سامرز به مستند حال و هوای خاصی داده و آن را از یک فیلم صرفاً تاریخی به اثری هنری و تأمل‌برانگیز تبدیل کرده است.

نکته‌ای که این مستند را برجسته می‌کند، نحوه روایت است؛ موریسون از کشف این فیلم‌ها به‌عنوان استعاره‌ای برای ارزش زمان و تاریخ استفاده می‌کند. او نشان می‌دهد که چگونه چیزهایی که در گذشته بی‌ارزش به نظر می‌رسند، می‌توانند حامل خاطرات و میراثی باشند که نسل‌های آینده را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

همچنین فیلم پرسشی را مطرح می‌کند: آیا تاریخ فقط آن چیزی است که زنده مانده است، یا چیزهایی که گم‌شده‌اند هم بخشی از داستان هستند؟ این اثر می‌خواهد بگوید که ما فقط میراث کسانی نیستیم که به یاد مانده‌اند، بلکه آن‌هایی که فراموش شده‌اند نیز نقش مهمی دارند.

در مجموع، مستند Dawson City: Frozen Tim اثری است که در آن سینما به‌عنوان واسطه‌ای برای بازآفرینی تاریخ مطرح می‌شود و نشان می‌دهد که چگونه هنر می‌تواند حتی از خاکستر زمان برخیزد و جاودان شود.

درباره الیزابت لو مستندساز موفق