این حرف جیم ران همیشه آزارم داده:

شخصیت ما میانگین شخصیت پنج نفری می‌شود که بیشترین وقت خود را با آن‌ها می‌گذرانیم.

چرا ار این حرف متنفرم؟ چون هیچ وقت آن پنج نفر موفقی که جیم ران می گوید، اطراف من نبوده! پس باید چکار کنم؟ شکست و میان مایگی را قبول کنم؟

اصلا من بیشتر از دو – سه دوست ندارم.

اما بهترین دوستانم که از آنها یاد می گیرم کتابها و فیلمها هستند. این حرف جیم ران برای آنهایی که ارتباط زیادی با دیگران ندارند باید شخصی سازی شود.