امروز در خبری موثق خواندم در سال 2038 تعداد ربات ها اندازه تعداد آدمها می شوند. بعد از ترسی که این جمله ی خبری ایجاد می کند، از خودم پرسیدم در سال 2038 سینما چه تغییری می کند؟

احتمالا در این دنیای جدید فیلمسازی به دو شاخه تقسیم شده است: سینمای ماشینی که با دقتی غیر قابل تصور فیلم می سازد،  و سینمای انسانی که برای بقا می جنگد. حالا سوال این است که آیا احساسات واقعی هنوز برای مخاطبان ارزش دارد، یا فقط سرعت، ظرافت و روایت های بی نقص هوش مصنوعی مهم است؟

در دنیای ۲۰۳۸، همه می‌توانند فیلم بسازند، اما چالش اصلی این است که چه کسی می‌تواند فیلمی بسازد که دیده شود و تأثیر بگذارد.

با فناوری‌های پیشرفته تولید محتوا با هوش مصنوعی، حتی افراد بدون دانش سینمایی می‌توانند یک فیلم کامل بسازند. ابزارهای خودکار می‌توانند فیلمنامه بنویسند، کارگردانی کنند و تدوین را انجام دهند. دوربین‌های هوشمند و سیستم‌های فیلمبرداری خودکار هر فرد با یک دستگاه کوچک می‌تواند فیلم‌های سینمایی تولید کند، بدون نیاز به تجهیزات حرفه‌ای. پلتفرم‌های انتشار فیلم هم بدون محدودیت می شوند و محتوای تولید شده را مستقیماً به مخاطبان هدف می‌رسانند.

اما آیا همه می‌توانند موفق شوند؟
نه. چون در دنیایی که تولید فیلم بی‌نهایت شده، فقط محتواهایی که ارتباط عاطفی عمیق ایجاد می‌کنند یا رویکرد منحصربه‌فردی دارند، مورد توجه قرار می‌گیرند. اینجاست که نقش سینمای انسانی در برابر سینمای ماشینی اهمیت پیدا می‌کند.

شاید در آینده، مسئله این نباشد که چطور فیلم بسازیم، بلکه این باشد که چرا فیلم می‌سازیم و چه چیزی باعث می‌شود فیلم ما در میان میلیاردها اثر دیگر متمایز شود.

تاثیر هوش مصنوعی بر سینما