چندی پیش فیلم سینمایی «کاناپه» ساخته ی کیانوش عیاری قاچاق شد. نسخه ی قاچاق این فیلم سر از تلگرام در آورد و چون در سفر بودم، گفتم فردا فیلم را می بینم. همان شب کیانوش عیاری از قاچاق فیلمش ابراز نگرانی کرده بود و گفته بود مردم فیلم را نبینند. فکر نمی کردم بتوانم فیلم را نبینم، اما بیشتر از سه هفته می گذرد و واقعا فیلم را ندیده ام. یک لحظه خودم را جای فیلمساز قرار دادن و سالها رنگ اکران ندیدن و پارک سرمایه و کلی دغدغه های دیگر کافی است تا صرف نظر کردن از تماشای فیلم کار شاقی نباشد.
دو روز پیش دوباره نسخه ی قاچاق «خمیازه بزرگ» آمد. فیلم در برلین 2024 برنده جایزه شده بود. انگار که نخواهم تجربه ی فیلم کاناپه تکرار شود و درگیر احساسات شوم، فورا فیلم را دیدم. بیشترین انگیزه ام هم جایزه برلین بود هم عنوان زیبایش. وسط های فیلم مدام فکر می کردم فیلم خودم است و اکران نشده و حالا در کانال های تلگرام فوروارد می شود. مدام این فکرها را از ذهنم دور می کردم و سعی می کردم حواسم به فیلم باشد.
بعد از دیدن فیلم «خمیازه بزرگ» و یک وبگردی کوتاه، متوجه خبر اعلام شماره حساب کارگردان برای کمک به این اتفاق ناگواری که پیش آمده شدم. اما واقعا چه کسانی حاضرند بعد از دیدن فیلم به شماره حساب کارگردان پول بزنند؟ همه با این فکر که بقیه می زنند، دست به کاری نمی زنند و آخر سر هم رقم چشمگیری عاید فیلمساز نمی شود.
کاش جلوتر، بلاکچین به کمک این نمایش ها بیاید و هر فیلمساز بتواند در بستری امن فیلمش را پخش کند و حقش ضایع نشود.
بعد از دیدن «خمیازه بزرگ»، خستگیِ قاچاقی دیدن اش بیشتر از خستگی شخصیت اصلی که دنبال گنج کوه ها و دشت ها را بیهوده می گشت، به جانم نشست.
آخرین نظرات: