وقتی در دفترچه یا برگه های کاغذ با خطوط کوچک و منظم می نویسیم، ناخوداگاه به سمت مرتب بودن، صحیح نویسی و کمالگرایی سوق داده می شویم. این حالت، دشمن خلاقیت است چون از ترس اشتباه یا نامرتب بودن، جریان ایده ها متوقف می شوند.

اما چیزی که این روزها کشف کرده ام، نوشتن با حروف بزرگ روی کاغذ است. طوری که احساس کنی کاغذ را هدر داده ای. اما اشکالی ندارد. چند کاغذ هدر بدهید و این تمرین مهم را انجام دهید. چون دیگر جای نگرانی برای زیبایی یا صحیح نویسی نیست. این کار به شما اجازه می دهد آزادانه، سریع و بدون قضاوت فکر کنید و هر چیزی که به ذهنتان می رسد بیرون بریزید.

در واقع بزرگ نوشتن روی یک کاغذ یک «نقطه کانونی» قوی ایجاد می کند و جایی برای پرت شدن حواس نمی گذارد، چیزی مثل فلش کارت ها.

و از همه مهمتر آن فضای خالی در برگه نماد «ظرفیت و پتانسیل» است. این فضا به طور ناخوداگاه کارت دعوتی است که آن را با ایده های فرعی، فلش کارت ها، نقشه های ذهنی و طرح ها پر کنید. این فضا بهترین جولانگاه برای پرسه زدن است.

سر آخر، وقتی با حروف ریز می نویسیم فقط نیمکره سمت چپ مغز را که مسئول تحلیل و منطق است درگیر می کنیم. اما وقتی با حروف بزرگ می نویسیم، نیمکره راست مغز که مسئول درک فضای بزرگ و تفکر کلان است، فعال می شود. این نیمکره همان جایی است که ایده های نو و ارتباطات غیر منتظره شکل می گیرند.

خلاصه اگر با این تکنیک به ایده ای رسیدید، روی برگه ای با خط درشت بنویسید: دمت گرم تیمور!