هزار و سی و یک روزی که در جزیره کیش زندگی می کردم، مدام از خودم سوال می کردم: چرا اینجا یه فیلم نمیسازی؟
ذهن حاضر جوابم در می آمد: خب چی‌ بسازم؟ اینجا همه چی لاکچریه ایده از کجا بیاد؟

انگاری الگوریتم ساخته های قبلی ام حول و حوش موضوع های عجیب و فاجعه بار بوده

کیارستمی جایی گفته: «فیلمساز مثل فوتبالیسته، زمین خودش بهتر بازی می کنه»

همیشه دوست داشتم خارج از زمین خودم دوربین بکارم. هرچه دورتر بهتر. شاید چون اینجاست قصه گو بودن یا نبودنت به خودت ثابت می شود. هر چند زمین فیلم جدید هنوز خانه است اما کمی دورتر.
خود کیارستمی هم با «کپی برابر با اصل» در ایتالیا ثابت کرد چه پهلوانی در قصه گویی است.

ضرب الاجل ها اغلب منجر به خلاقیت می شوند. ۲ هفته ی آخری که از جزیره می رفتم، خودم را به یک ایده رساندم و در گرمای ۵۲ درجه آنجا، ۹ روز بدون سناریو شروع به ساخت فیلم بصورت تکنفره کردم. شبها پلانهای روز بعد را می نوشتم بدون اینکه بدانم
پس فردا قرار است چه چیزی ضبط کنم.
نتیجه اش شد «سیب های کابل شیرین است» و دومین فیلمم در جنوب.

به بهانه نمایش فیلم در ۳ جشنواره جهانی

▫️21th Filmfest Eberswalde – Germany

▫️10th Moscow Documentary Film Festival Doker – Russia

▫️10th Apricot Tree International Documentary – Armenia