اولین باری که با مایتی آلبرتیدی آشنا شدم تجربه ی تماشای فیلم The Mole Agent بود؛ یک مستند خلاقانه که با ترکیب سبک جاسوسی و درام، توجه ام را جلب کرد.

امروز با دیدن فیلم جدیدش The Eternal Memory که نامزد اسکار هم شده، بار دیگر تحت تأثیر نگاه عمیق و انسانی او قرار گرفتم.

این فیلم نه تنها توانسته همان سادگی و صمیمیتی که در The Mole Agent دوست داشتم را حفظ کند، بلکه با موضوعی بسیار سنگین‌ و دردناک‌تر، یعنی زوال عقل و فراموشی، درگیرم کرد.

The Eternal Memory داستان آگوستو گونزالس، روزنامه‌نگار شیلیایی، و همسرش پائولینا اویارزون است.

در ابتدا، شاید فکر کنید این فقط روایتی از یک مرد است که حافظه‌اش را به مرور از دست می‌دهد، اما در حقیقت این فیلم  فراتر از آن است؛ داستانی از عشق، امید و جنگیدن برای حفظ خاطرات و هویت انسانی. چیزی که باعث شد این مستند برایم بسیار تأثیرگذار باشد، نمایش رابطه‌ای است که در برابر فراموشی ایستادگی می‌کند. پائولینا با تلاشی خستگی‌ناپذیر، نه تنها تلاش می‌کند تا خاطرات گذشته را برای آگوستو زنده نگه دارد، بلکه به ما یادآوری می‌کند که چگونه عشق می‌تواند حتی در تاریک‌ترین لحظات، نور خود را حفظ کند.

آلبرتیدی با هوشمندی، بدون اینکه در احساسات اغراق یا بیننده را به گریه بیندازد، به شکل طبیعی و بی‌پرده زندگی روزمره این زوج را به تصویر می‌کشد. دوربین او بی‌طرف و در عین حال آن‌قدر نزدیک است که انگار ما هم در کنار آگوستو و پائولینا زندگی می‌کنیم.

از لحاظ بصری، فیلم از فضاهای بسته و خانه ی این زوج استفاده می‌کند تا احساس محدودیت و تنهایی ناشی از آلزایمر را به خوبی منتقل کند. رنگ‌های گرم و نور ملایم، حس صمیمیت و عشق را در این فضایِ کوچکِ پر از خاطراه، تقویت می‌کند.

The Eternal Memory مستندی نیست که فقط به شما واقعیت‌های زندگی با آلزایمر را نشان دهد؛ بلکه شما را به سفری درونی و احساسی می‌برد و از شما می‌خواهد که به این فکر کنید: اگر روزی تمام خاطرات‌تان را از دست بدهید، چه چیزی باقی می‌ماند؟

پاسخ این فیلم واضح است: عشق.

یادداشتی بر مستند کوتاه اسکاری Nai Nai & Wài Pó 2023 + دانلود