بعضی روزها یک سال بزرگ می شوی. یکسال یاد می گیری. سرت از این همه اطلاعات جدید و سرعت تغییر گنجایش ندارد. از همه جای بدن ت نشتی می کند استرسِ این نداشتن جا. جوشی روی دماغ، سَر شانه ای که سِر شده، تمرکزی که پراکنده است. ترجیح می دهی این نگرانی را به آسایش ندانستن. فقط تغییر و ریسک اینجا مهم است. هر چیز دیگری موقت است. خیلی موقت.