به نقل از شاهین کلانتری می گویم: این سایت هلی کوپتر من است!

من عاشق اینجا نوشتنم حتی اگر یک مخاطب هم نداشته باشم (که صدها نفر در روز دارم).

نوشتن در این سایت برایم بهترین روش برای توسعه فردی است. چون وقتی می نویسم افکارم را مرتب می کنم و به اصطلاح تبر ذهنم را تیز می کنم. نوشتن باعث می شود بدانم واقعا چه چیزی برایم مهم است، که قبلا نمی دانستم! نوشتن حتی باعث می شود بدانم چه چیزی من را جلو می برد و چه چیزی عقب نگه می دارد. اگر اینچنین نبود، کمتر از یکسال امروز تعداد پست هایم به سیصد نمی رسید.

هر پست از نویسنده یک سند از جایی است که آن لحظه بوده. مثل این. معلوم می شود چقدر تغییر کرده و نقش یک دفتر خاطرات توسعه یافته است.

نوشتن در این سایت تبدیلِ شهود به سیستم بوده برایم. بارها شده تا ساعت یازده و چهل و پنج دقیقه شب چیزی برای نوشتن نداشته ام اما وقتی هنوز ساعت از دوازده نگذشته و پست را هوا کرده ام، با خودم گفته ام اگر این سایت نبود چطور آن پانزده دقیقه را به همچین خروجی ای تبدیل می کردم؟ چطور می دانستم این ها در ذهنم بوده؟

راحت تر بگویم، این سایت دوست دختر من است!

عکس مربوط به اتاق کار رولد دال نویسنده بریتانیایی است.

سالی که نکوست از طلایش پیداست؟